صعوه

کنه هستی به کس هویدا نیست صعوه، هم آشیان عنقا نیست

همیشه تا ندرد پشه پشت و یال هزبر همیشه تا نکند صعوه پر و بال عقاب

ای باز، پاسبان شو بر خانه ی تذرو وی صعوه، آشیان نه در دیده عقاب

همه فخر ماست لیکن، ز تو شهسوار حیف است پی صید صعوهٔ دل، مژه شاهبازکردن

جانا کشد جان بهار اندر شکنج زلف تو زنجی که نالان صعوه‌ای‌از چنگل‌شاهین کشد

آنکه در پرواز باز فتنه دست عدل او آشیان صعوه اندر چشم شاهین ساخته

گوشه ی چشمی به رویش باز شد پر شکسته صعوه اش شهباز شد

چون صعوه اگر غذای بازی گردی بازی گردی که دست‌شه را شایی

صعوه مسکین کجا، قله ی قاف ازکجا؟ پشّه چه پهلو زند، طنطنهٔ پیل را

مرا ز بستن نظم این زمان همان عجز ست که صعوه را و شکار تدزو و صید عقاب