ساز

ساز بزم عدمم لیک نوایی‌ که مراست نام بیدل ز لب یار شنودن بوده‌ست

شاه شهی بخش طرب ساز ماست یار پری روی پری خوان ماست

بر آن شد تا ز بی قوتی رهد باز کند بر راه یوسف خانه ای ساز

زن و فرزند ساز چون مردان از پی ساز و سوز سوزن خویش

آه چه سازم که نیست جز الف آه قسمت من از وصال موی میانش

مرا میل گشته است جان پدر که امسال در پارس سازم سفر

مغنی بیا چنگ را ساز کن به گفتن گلو را خوش‌آواز کن

ملکت چو ملک‌سام و سکندر بساز و تو همسان سام و همسر اسکندر آمده

همه واماندهٔ کید فلک افسون‌ساز همه سیلی خور جور فلک افسونگر

از بهر بر شدن سوی علیین از علم پای ساز و، ز طاعت پر