درخون

جامه چون از اشک خود درخون کشید موزهٔ او عاقبت بیرون کشید

مکن، گل را کسی کن ورنه ناکام چو گل غرقه شوی درخون سرانجام

از پشیمانی که بود آن مستمند خویشتن میکشت و درخون میفکند

ز بس کز درد تو درخون بگردم ز سر تا پای گویی عین دردم

چوشیرمادرخون پدرحلال کنی بگاه کینه اگردست بر پدر یابی

به مضمون جهان اعتبارم خنده می‌آید چها این کوه درخون غوطه زد تا بسته شد سنگش

نواله از جگر کن شاد می‌باش ولی درخون دل آزاد می‌باش

زین طلب درخون همی گردم مدام گر نمیبینی شفق بین والسلام

غرقه درخون با تن صدپاره باش بر گناه مجرمان کفّاره باش

سرخدید از خون جان صد جای او هر که شد درخون جانش وای او