دایناسور

استیراکوسور شاخ‌چهره‌سانی سنتروسوری و از خویشاوندان نزدیک سنتروسور بود. ردیفی از شش تیغ بلند که از پشت طوق گردنش به سمت بالا و بیرون برآمده بودند این دایناسور را متمایز می‌کردند. این تیغ‌ها -که طول بلندترینشان ۵۷ سانتی‌متر بود- طول جمجمه‌ی استیراکوسور را به ۱/۸ متر می‌رساندند.

سون و ریم پس از آنکه قبلاً در دایناسور خوب با هم کار کرده بودند، دوباره با هم همراه شده و اینبار برندا هسوئه، مشاور خلاق انیمیشن قرمز شدن نیز به عنوان نگارنده فیلمنامه همراه آنان است.

کندراتف نخستین شهروند روسیه بود که رساله‌ای دربارهٔ دایناسورهایی که ظاهراً تا «دوران جدید» باقی مانده‌اند نوشت.

استخوان‌های بسیاری از استیراکوسورها را کنار هم یافته‌اند، بنابراین احتمالاً گله‌زی بوده‌اند. تاکنون دو گونه‌ی این دایناسور را شناسایی کرده‌ایم: استیراکوسور آلبرتنسیس و استیراکوسور اُواتوس. در جمجمه‌ی استیراکوسور آلبرتنسیس هر دو تیغ بلند برآمده از بالای طوق و شاخ بینی نمایان هستند. این جانور دو شاخ هم روی گونه‌هایش داشت. تصور می‌شود که این شاخ‌ها در نبرد یا برای جلوه‌گری به‌کار می‌رفته‌اند.

در مصاحبه‌ای با هالیوود ریپورتر، سون می‌گوید که دوره هفت ساله ساخت فیلم ارتباط تنگاتنگی با رابطه او با خانواده‌اش دارد، زمانی که این ایده برای اولین بار پس از اکران دایناسور خوب در سال ۲۰۱۵ آغاز شد. وی تصریح کرد: من در مورد زایش و خلق شخصیت‌ها و داستان کاملاً احساساتی هستم. وی همچنین اظهار داشت: این فیلم دربارهٔ تشکر از پدر و مادر و درک فداکاری‌های آنهاست. پدر و مادر من هر دو در طول ساخت این اثر فوت کردند و از این جهت برای من دارای بار احساسی بسیاری است و من هنوز در حال درک و کنار آمدن با آن هستم.

ادمونتونیا یک دایناسور زره‌دار از خانواده دکمه‌سوسماران بوده، که در دوره کرتاسه پسین زیست می‌کرد. این جانور پس از اینکه در یک واحد سنگ در ادمونتون کانادا کشف شد ادمونتونیا نامیده شد. سنگواره ادمونتونیا هرگز در آلبرتا کانادا پیدا نشد.

با آنکه استگوسور حیوانی بزرگ بوده اما حفره مغزی کوچکی داشته‌است و بزرگتر از مال یک سگ نبوده‌است. حفره مغزی که به خوبی حفظ شده بود به اوتین چارلز مارش اجازه داد که در سال ۱۸۸۰ (میلادی) بتواند از حفره مغزی این موجود قالبی تهیه کند که اندازه مغز را نشان داد. این قالب نشان داد که مغز این حیوان واقعاً کوچک و شاید کوچکترین مغز در میان دایناسورها بوده‌است. این حقیقت که یک حیوان ۴٫۵ تنی مغزی داشته که نمی‌توانسته بیشتر از ۸۰ گرم باشد، باعث این عقیده در در قدیم و در میان عامه شده بود که دایناسورها حیواناتی کم‌هوش بودند، که در حال حاضر این ادعا رد شده‌است.

همان‌طور که گفته شد استراتیومیموس پاهای بلند و قوی داشتند و ظاهراً برای دویدن مانند یک شتر مرغ بسیار مناسب بودند. البته می‌شود حدس زد که این سرعت برای فرار از دست دایناسورهای درنده لازم بوده‌است (مثل تیرانوسور یا گورگوسور). همچنین امکان دارد با پاهایش ضربه‌های محکمی موقعی که در یک گوشه‌گیر افتاده می‌توانسته‌است بزند. سرعتی که احتمالاً می‌توانسته به آن برسد بین ۵۰ تا ۸۰ کیلومتر در ساعت تخمین زده می‌شود.