ختن

کفر و دین بر یکدگر آمیختند رشته های جان هم بگسیختند

چون توانم سوختن قصاب امشب تا به صبح من که در بزم بقا دارم فنایی همچو شمع

اول کردن چه بودت ساختن‌؟ عاقبت هم خویش آن را باختن‌؟

زینسان که دامنهای زلف از جان و دل پر کرده ای جانهای ما در زیر پا خواهی ز دامان ریختن

چو گویی همان گوی کموختی به آموختن درجگر سوختی

آتش فروز دل نشود گر خیال او یک برگ شعله در چمن سوختن مباد

درم ریختند از بر و زعفران چه دینار و مشک از کران تا کران

چون نیست به وصل او رسیدن ممکن در هجر گریختن بسی اولیتر

در دلم دادند جا عشق تو را گنج در ویرانه پنهان ساختند

روی تو برگ سمن بوی تو مشک ختن قد تو سرو چمن سایه ز ما برمگیر