دورا

عشق نزدیک سر زلف توام راه نداد تا نجستم ز کمند خرد دوراندیش

هرگز شب امید به دوران من ندید جام می دوساله و ماه دو هفته را

شبی در بزم آنمه زنده دارم بر مراد دل اگر ساقی دوران در میم افیون نیندازد

مشو غافل زدوران خط پا در رکاب او که آن ریحان سیراب از گل آتش زیر پا دارد

صاحبت غیر دو نان جو نداد وان دورا خود بستدی ای کج نهاد

اندرین دوران مجو راحت که کس آسوده نیست طبع شادی جوی از غم یکنفس آسوده نیست

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش می‌گویم و بعد از من گویند به دوران‌ها

جز خم می، می کند هر کس خم دیگر به خاک گر چو قارون، زنده در خاکش کند دوران، رواست

از طالع دون بود کلیم آنچه کشیدی هنگام ستمکاری دوران نرسیده

مقطع دور فلک موقف دوران تو باد که دل هیچکسی واقف پیدای تو نیست