زراندود

هین خمش باش که گنجیست غم یار ولیک وصف آن گنج جز این روی زراندود نکرد

بینی به آفتاب که برتافت بامداد بر خاک ره نسج زراندوده بار کرد

نشابوریان او را تهنیت کردند، و نامه بیاورد، بمظالم برخواندند . از پدر شنودم که قاضی بوالهیثم پوشیده گفت- و وی مردی فراخ مزاح بود- ای بوالقاسم، یاد دار، قوّادی‌ به از قاضی‌گری‌ . و بوالمظفر برغشی آن ساعت از باغ محمّد آباد میآمد، بوالقاسم رازی را دید اسب قیمتی برنشسته‌ و ساختی گران افکنده زراندود و غاشیه‌یی فراخ پرنقش و نگار . چون بوالمظّفر برغشی را بدید، پیاده شد و زمین را بوسه داد.

زاهده عمل به شرک برد پیش صیرفی بنگر دغل که قلب زراندود می‌رود

در سپر ماه راند تیغ زراندوده مهر بر کتف کوه دوخت دست سپیده غیار

توانگر فاسق کلوخ زراندود است و درویش صالح شاهد خاک آلود. این دلق موسی است مرقع و آن ریش فرعون مرصع.

چو خورشید آسیا سنگ زراندود ز زیر آسیای چرخ بنمود

پروانه مرا به چراغ احتیاج نیست چون کرم شبچراغ زراندود آتشم

همت مکن ای نظامی پست بلند بر طاق زراندود خود از خیره مخند

زمین را که کشور به کشور گرفت به تیغ زراندود چون خور گرفت