خاربست

به گرد دیده خود خاربستی از مژه کردم که نی خیال تو بیرون رود نه خواب در آید

منم پر سرو و گل باغی ز فکر قد رخسارش که باشد تیر طعن عیب‌جویان خاربست من

برخاربست تن به حقارت نظر مکن کاین بوته خزان‌زده مستوکر هماست

باغ لطفی و از سنان ستم گرد تو خاربست بسیار است

زجوی دیده مگر منع سیل اشک توانم بخاربست مژه خاک مقدم تو کشیدم

بی زخم جفا، گشایش کار مجوی هرجا که گلی‌ست، خاربستی دارد

خاربست مژه به گرد بصر بر خس و خار بسته راه گذر

خود چه داند حال آن کش خاربستر خشت بالین تا کسی را جایگه برخشت و خاکستر نباشد

در چمن در ره نشانی مانده است خاربست آشیانی مانده است

آن باغ نوبری که رسیده ست میوه اش گرد تو نیزه های جفا خاربست توست