هنری

به جز محبت نیکان زمن مجو هنری که در سرشت نهفته همین هنر دارم

هر پر هنری که بر ضمیرش چون مهر ز مهر او نگار است

نیک بختا! پسرا! نیک تنا کاین پسرست بهره ور باد زهر فضلی و از هر هنری

آن شنیدی که بُد به شهر هری خواجهٔ فاضلی و پر هنری

«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا» ای ایشان که بگرویده‌اند، «لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ» بر پی دیو مایستید، «وَ مَنْ یَتَّبِعْ خُطُواتِ الشَّیْطانِ» و هر که در پی دیو رود، «فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ» دیو او را بزشتکاری فرماید و ناپسند، «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ» و گرنه فضل اللَّه بودی بر شما و بخشایش او، «ما زَکی‌ مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً» از شما هیچکس هنری نیامدی و پاک و خدای را یکتا شناس، «وَ لکِنَّ اللَّهَ یُزَکِّی مَنْ یَشاءُ» لکن اللَّه پاک میکند او را که خواهد، «وَ اللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ» (۲۱) و اللَّه شنواست دانا.

از فیلم‌های معروف او می‌توان به آماده نبرد، تیغه، آیسمن، هنری پیر و سرقت اشاره کرد.

خاموش که او خود بکَشد عاشق خود را تا چند کَشی دامن هر بی‌هنری را؟

آدولف تیده مان، در آنجا ۴ سال تحصیل کرد. در این ۴ سال یک بینش تاریخی و روان شناختانه هنری، توسط استادانش در وی شکل گرفت. بینشی که در آثار سالهای ۱۸۳۰ تا اواسط دهه ۱۸۴۰ در آثار آدولف تیده مان، جلوه‌گر است.

تا زدم لاف هنر خواجه به هیچم نخرید بی هنر شو که هنرهاست در این بی هنری

عیب وجرم تو آن که پر هنری اینت عیب بزرگ و جرم عظیم!

صفت سوم آنست که گفت: لا ذَلُولٌ تُثِیرُ الْأَرْضَ وَ لا تَسْقِی الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لا شِیَةَ فِیها پا کند و هنری و بهروز و نیکو سیرت و روز افزون، نه بعیب رسمیان آلوده، نه بمقام دون همتان فرو آمده، نه رقم دوستی اغیار بریشان کشیده، نه داغ اسباب بریشان نهاده، نه سلطان بشریت بریشان دست یافته، نه قاضی شهوات بریشان حکمی رانده، نه باشکال و امثال گرائیده، نه باختیار و احتیال خود تکیه کرده، چنانک معبود یکی شناسند مقصود یکی دانند و مشهود یکی، و موجود یکی،

هنری جا نکرد در دلشان که به کوشش نگشت حاصلشان