صلف

بعشق کوش که فخر است عشق مردانرا مفاخران نرسد شان بغیر عشق صلف

رفت آنکه، از خزانه او آز شد غنی رفت آنکه، از ستانه او جود زد صلف

و در صلف، چون اندیشه کند داند که سبب آن سلطان غضب بود و تخیل کمالی که در خود نیافته باشد، و از لواحق آن جهل به مراتب و، تقصیر در رعایت حقوق و، غلظ طبع و، لؤم و جور باشد، و در معنی صلف مرکب بود از عجب و کذب.

چند تر دامنی و لاف و صلف شرمسارست آدم از تو خلف

زیر صلف کسی نرفته جز آن خدای و آن مادر

منم آنکس که زمن ناید بد نیک بشنو که نه مرد صلفم

عرض جمال و لاف سخا و صلف به زهد مدح زنان خویش و تفاخر به خواسته

گل با دوهزار کبر و ناز و صلف است زیرا که چو معشوقهٔ خواجه خلف است

ای بسا رخها، که بفشانی برو خاک هوان وی بسا سرها، که بنشانی ازو باد صلف

سخنی بی‌تکلفست و صلف قمری بی‌تبرقعست و کلف