شرک

مبارزی که بشمشیر انتقام کشید برزم در جلو شرک آهنین دیوار

ندارم تاب شرکت ورنه من هم زبن چمن بیدل قفس بر دوش مانند سحر پرواز می‌کردم

پشت کفر از هراسشان پر خم روی شرک از نهیبشان پر چین

باران رحمت است ملک بر غبار شرک کایدون هوای ملک بدو بی غبار شد

اگر از نفخ او اهل زمین گردد همی زنده کند این نفخ صور اینجا مر اهل شرک را بی جان

ای شیر خدا شرک گرفته است جهانرا وقتست که بیرون بکشی تیغ دو دم های

کانچه خوانند مشرکانش خدا گرچه باشد ز فرط جهل و عما

بود ز معصیت و جهل و شرک و شک معصوم خدای را به حقیقت مطیع و فرمان بر

زانکه بدتر از همه کفرو گناه شرک آمد ز ا ن نمی بخشد اله