شاباش

دست افتاده بگیری ز زمین برخیزد به ز شبخیزی و شاباش ز یاران بردن

لا حسن یلد حیث لا عشق شاباش زهی جمال شاباش

نگذاردش آن عشق که سر نیز بخارد شاباش زهی سلسلهٔ جذب و تقاضا

ای عشق آن جهانی ما را همی‌کشانی احسنت ای کشنده شاباش ای کشیدن

بی پا شد و بی‌سر شد تا مرد قلندر شد شاباش زهی ارزان یعنی بنمی ارزد

در خاک طلب کمال شاباش در جستی و صد هزار کان یافت

واژه آقچه واژه‌ای ترکی-مغولی و به معنی زر و سیم مسکوک است. از همین رو به معنی شاباش نیز بکار می‌رود.

این دو خانه‌ست دو منزل به یقین ملک ویست خدمت نو کن و شاباش که خدمت کردیم

شدم بازش به مجلس خواندم فاش خوشش آمد بسی و گفت شاباش

امروز من و باده و آن یار پری زاده احسنت زهی خرم شاباش زهی باده

گفت شاباش و بدادش خلعتی گوهر از وی بستد آن شاه و فتی