سیال

وه چه می آتش سیاله طلای محلولی کان یاقوت کزو قوت روان‌ها بودی

آن بری از حدود نقطه سیال دائره و مرکز و مدیر زمانم

خشک کرد آن چشمه‌ی سیال را درکشید آن جام مالامال را

ساقی بده آن می کهنسال یاقوت مذاب و لعل سیال

آنم از آنم بعین نقطه سیال در ازل و لایزال پاک روانم

مگر در کشتی نوح اندر آیی مر سلامت را که عاصم نیست کوهی هرگزت ازسیل سیالش

هم سینه به تنگ آمد از نالهٔ شب گیرم هم دیده به جان آمد از گریهٔ سیالم

نهر کف سیال تو را عقد بنانست برقی که به بستن نکند کم سیلان را

باز آن می در قدح سیال بود هرچه می خوردند، مالامال بود

بیار آتش سیال زآب می ساقی بزن به خرمن مستان تو نار موصده‌ای