سپرک

چو شاه خلق تو عرض سپاه لطف دهد سلاح دارش سوسن، گلش سپرکش باد

اسپرک زرد را افسانی می‌گویند.

ای فغان بگذر ز چرخ و لامکان تسخیر باش چند در زیر سپرکردن نهان شمشیر را

گلگون بخون دیده خود میکند عدوش رخسار خویش را که شد از بیم سپرکی

سپرکنی به رخ ماه حلقهٔ زنجیر برای آنکه کنی روزگار من سپری

مهر از فرح خدمت او شاه سپرکش چرخ از فرح خدمت او طاق گمان در

مرا از زخم شمشیرت نمی شاید حذر کردن بپیش زخم شمشیر تو باید جان سپرکردن

با سهیل کرمت در چمن ار تیغ غرور نشکافد سپر لالهٔ حمرا سپرک

که او کره رخش رستم بود به گیتی سپرکش چنو کم بود

ندهد باد صبا تا زر گل را برباد بسپرداری او خاسته از جا سپرک