دنیا

رایتش را دین و دنیا روز و شب در اهتمام دولتش را خلق عالم سال و مه در زینهار

تو دنیا همچو مه دان سالک اینجا که خواهی گشت آخر هالک اینجا

نوبهار آمد دگر دنیا خوش و دل‌ها خوش است خانه در رهن شراب اولی است تا صحرا خوش است

آشنایی طلب، ز دنیا فرد که درین بحر غوطه داند خورد

ز عشقش دست بر دنیا فشاندند دو عالم را بزیر گام کردند

گرچه نپذرفتم ز کس تا بوده ام دنیای خس کانکس که دنیا جست و بس هشیار، نادان خواندش

هست دنیا و دولتش چو سراب در فریبد ولیک ندهد آب

جفاهایی که از دنیاپرستان است بر سایل کجا بر حق ابراهیم از نمرود می آید

زادن او مرگ دنیای کهن مرگ آتشخانه و دیر و شمن

کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا