دردآلود

مگر بگذشت دل آزرده ای با درد ازین صحرا که همچون آه دردآلود خیزد گرد ازین صحرا

آه دردآلود شاهی قصه دل باز گفت از کباب من حکایت کرد و دود روزنم

آه را از درد و داغ عشق باشد بال و پر نگذرد از پشت لب آهی که دردآلود نیست

می شود فواره خون خامه صائب در کفم بس که از گفتار دردآلود من خون می چکد

آه کی از جان دردآلود می آید برون کز خس و خاشاک هستی دود می آید برون

صاف نوشان خم عشق چه مستی کردند شور آشفته ازین ماده دردآلود است

آه دردآلود سعدی گر ز گردون بگذرد در تو کافردل نگیرد ای مسلمانان نفیر

ما و احرام آه دردآلود هم هواگرد را عصاگردد

او در سال ۱۹۶۰، با رمان «پسر بشر»، به موفقیت ادبی دست یافت. این کتاب دربارهٔ تاریخ دردآلود پاراگوئه‌است.

روی زرد است و آه دردآلود عاشقان را دوای رنجوری

دل چِسان پیچد عنانِ آهِ دردآلود را؟ ز آتشِ سوزان عنانداری نیاید دود را