خفتن

وقت گل در بوستان شب تا به روز با غم دلدار خفتن مشکلست

همه رفتند و زیر خاک خفتند بسان گنج یک یک رو نهفتند

بردار ز خواب نرگس خون‌آلود برخیز که خفتنت بسی خواهد بود

خوش آن کسی که نشیند به باده وقت سحر نماز خفتن مست و خراب برخیزد

ایزد آخر نیافریدت تن همه از بهر خوردن و خفتن

خفتند نژند روزکی چند در دامن گربه‌های دیگر

و در خانه عایشه پرده ای بود، رسول (ص) گفت، «هرگاه که چشم من بر این پرده افتد دنیا با یاد آمدن گیرد. ببرید و به فلان کس دهید». عایشه رضی الله عنه می گوید که رسول (ص) بر گلیمی دوتو خفتی. یک شب فراشی نو فرو کردم. همه شب بر خویشتن همی پیچید. دیگر روز گفت، «دوش خواب از من ببرد. همان گلیم بازآور». و یک راه زر آورده بودند همه قسمت کرد. شش دینار بماند. همه شب بی خواب بود تا به آخر شب. آن به کسی فرستاد و به خواب خوش درشد. آنگاه گفت، «چگونه بودی حال من اگر بمردی و این شش دینار با من؟» حسن بصری می گوید، «هفتاد کس را از صحابه دریافتم که هیچ کس جز از یک جامه نداشت که پوشیده بود و هرگز میان خویش و خاک حجاب نکردندی. پهلو بر خاک نهادندی که بخفتندی و آن جامه بر خویشتن افگندی».

امام آنکه فدا کرد تن بجای نبی ز وقت خفتن تا صبح روز دادن بام

شه چو غوّاص و ملک چون دریاست خفتنش در درون آب خطاست

نیارم بر زبان اورد نامت که گر یارم بشب خفتن نیارم