خسرو

از آن سهمگن‌تر سیاهی قوی عنان راند بر چالش خسروی

خسرو افتاد بر در تو چو خاک باد را گو کز آستان نبود

شود به راه تو خسرو چو خاک تا بنشانی غبار پا چو ندانی که استخوان من است آن

به آب اندر افگند خسرو سیاه چو کشتی همی راند تا باژگاه

چشم گریان با دو زانوی ادب نزد راس خسرو ملک عرب

خسرو شیرین بنشین بنشین راه سپاهان برگو برگو

ای خسرو مُلک و دین شهنشاه نجف ای رشته آفرینشت جمله به کف

چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان بگرفت بدست خسروی تیر و کمان

گرفت ملک زآیین و رسم او رونق که هست خسرو فرخنده‌رسم و خوب‌آیین

خواهد که جان خویش فرو شد به زر و سیم هر خسروی که نام تو خواند ز سیم و زر