حرام زاده

حرام زاده چو استر و لیک از سر جاه ستام و طوق فکنده بر استر رهوار

فرزند حرام زاده هند پوشید نظر ز احتشامت

حرام زاده سرو شوخ چشم و قلاشم فساد پیشه و محراب کوبم و دکاک

آن را که هست در دل از آن شاه کینه ای بی شک حرام زاده و ناپاک مادرست

وَ إِنْ یَرَوْا کُلَّ آیَةٍ ای کل معجزة، لا یُؤْمِنُوا بِها. هذه کقوله: وَ إِنْ یَرَوْا آیَةً یُعْرِضُوا وَ یَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ، وَ إِنْ یَرَوْا سَبِیلَ الرُّشْدِ ای: طریق الهدی و البیان لا یتخذوه طریقة و دینا. حمزه و کسایی سَبِیلَ الرُّشْدِ بفتح را و شین خوانند باقی بضم راء و سکون شین. سَبِیلَ الرُّشْدِ و رشد و رشد هر دو یکسان است همچون سقم و سقم و حزن و حزن و بخل و بخل. ابو عمر فرق کرد، گفت: الرّشد الصلاح فی الامر، دلیله: فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً، و الرشد الاستقامة فی الدین. حلال زاده را گویند: هذا عن رشدة، و حرام زاده را گویند: هذا عن غیر رشدة. وَ إِنْ یَرَوْا سَبِیلَ الغَیِّ ای: طاعة الشیطان، یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا. غیّ از راه بیفتادن است، غیّ و غوایت یکی است. ذلِکَ بِأَنَّهُمْ ای بسبب أنهم، کَذَّبُوا بِآیاتِنا وَ کانُوا عَنْها غافِلِینَ غیر ناظرین فیها، و لا یتّعظون بها.

وز باغ برفت زاغ مدبر آن هیچ کس حرام زاده

حرام زادهٔ صورت که دارد آیت معنی سزد که داورش الا حلال زاده نداند

می با حرام زاده مخور تا بود حلال خود بر حلال زاده نباشد حرام می

حرام زاده ام ار با وجود مهر و مهی بجز خیال رخت بی نظیر ما باشد

به گردنِ من اگر خونِ توبه نیست حلال حرام زاده چرا طعنه می زند پیوست