جامه کن

خصمت ار جامه کند ز اطلس نیلی فلک اولین کسوت او کرم قزآسا کفن است

نی جامه کنم پاره و نی سینه کنم چاک دیریست دل و دستم ازین کار شکسته

جامه کند از تن و زد غوطه در آب تن فرو شست و بر آمد به شتاب

وانکو برهنه پیش سخایت رود چو کاج حالی چو سرو جامه کند از هزار دست

لیک آن مستی شود توبه‌شکن منسی است این مستی تن جامه کن

کرباس اگر لباس شود مرمرا به ری خوشتر از اینکه جامه کنم پرنیان به فارس

بدو گفتا چرا با خواجه این راز نگوئی تا ترا جامه کند ساز

چو در گرمابه عشقش حجابی نیست جان‌ها را نیم من نقش گرمابه چرا در جامه کن باشم

دنیا بر دل من سرد شد. تا روز دیگر معروف کرخی می‌آمد کودکی یتیم با او همرا ه، گفت این کودک را جامه کن من جامه کردم.

گل نیلوفری از یاسمنش جوش زند اگر از نگهت گل جامه کند در بر خویش