ثناگو

شاها! تویی که مدح و ثناگوی توخداست من کیستم زنم ز ثناگوی تو دم؟

یکی شده است ترو خشک هرچه می گوید بصد هزار زبان دولت و ثناگویت

هرچه بر لوح وجودند ثناگوی تواند اگر الفاظ مدیح است و گر حرف هجیست

دیوان شاعران مقدم برین گواست دیوان شاعران ثناگوی رو بیار

با آن که ز بال مگسی سایه ندیدیم هرجا که نشینیم ثناگوی هماییم

چو می‌لرزد ز هیبت این دعاگوی زفانش چون تواند شد ثناگوی

این همه هست و نیستم نومید که ثناگوی شاه دادگرم

ای ز پی دولت تو خلق را پیشه ثناگوئی و مدحت گری

ثناگوی تو باشد هر گیاهی اگر سرچشمه زاینده باشی

هم رضا جویان همه مردانت خوش خوش در خشوع هم ثناگویان همه مرغانت صف صف در صفیر