تردامن

فغان که آینه رخسار من نمی‌داند که آشنایی تردامنان زیان دارد

به عشق پاک کردم صرف عمر خود، ندانستم که از تردامنی با غنچه همبستر شود شبنم

تو بر روی دریا قدم چون زنی چو مردان که بر خشک تردامنی

می شود خاموش از تردامنی شمع حیات پاکدامانی است فانوس چراغ زندگی

چشم عشاق ز چشم خوش تو تردامن فتنه و رهزن هر زاهد و هر زاهده‌ای

آه ازین خورشیدرخساران که از تردامنی از گریبان دگر هر صبح سر برمی‌کنند

این سیه کاران سزاوار توجه نیستند پیش این تردامنان آیینه روشن مشو

همه دلدادگان پاکدلیم همه تردامنان خشک لبیم

در قعر بحر محیط معرفت بسرّ گوهر «کنت کنزاً مخفیاً» جز غوّاصان جان باز عاشق پیشه نمی رسند تردامنان عقل پر اندیشه را درین بیشه راه نیست عاقلان از جمال شمع این حدیث بنظاره نوری از دور قانع شده اند عاشقان پروانه صفت بدیوانگی پروانگی دست ردّ بر روی عقل بهانه جوی خودپرست باز نهاده اند و همگی هستی خود را بر اشعّهٔ جمال شمع ایثار کرده اند لاجرم دست مراد در گردن وصال آوردند.

گر غرقهٔ بحر غفلت و آز نه‌ای تردامنی و هواپرستی تا کی