تب لرزه

کلب درگاه امیرالمؤمنین طهماسب شاه آنکه از بیمش فتد تب لرزه برشیر ژیان

در بیستون فتاده هنوز ای ستون ملک تب لرزه های سخت ز زخم حسام تست

نه از موجست قلزم را شبانروزی تب لرزه ز طبع اوست تا چون می‌کند کانی و دریایی

حیرت زده مهر بر دهانش تب لرزه گرفته استخوانش

تا خاک کف پای ترا نقش نبستند اسباب تب لرزه ندادند قسم را

ز گرمی بر آن کوکبه بانگ زد که آن بانگ تب لرزه بر مانگ زد

تب لرزه شکست پیکرش را تبخاله گزید شکرش را

ناتوان گیر چون تب لرزه بی گنه کش چو تیر صیّادان

سلطان جلال دین که به نانش به گاه جود تب لرزه بر طبیعت دریا و کان فکند

رهاند چون طبیبان از شراب مرگ اجل هرسو سر از درد و، تن از تب لرزه، جان از بیم و، دل از غم!