تافتی

تو این سام را از کجا یافتی که در دوستی نیز بشتافتی

چو از باختر باز برتافتی سوی خاور آن آب بشتافتی

بدو گفت جوشن کجا یافتی کز ایدر به نخچیر بشتافتی

زلف پریرویان برتافتیم دل ز غم هجران بشکافتیم

چو رخ تافتی ازمن ای سرجدا که گیرد به دامان خود، سر، مرا؟

روی را از آینه می تافتی هرکس از رویش نشانی یافتی

کانچه تو در جستنش بشتافتی منت ایزد را که اینجا یافتی

دلم بتفت چو برتافتی عنان ز وطن سرم بگشت چو برگاشتی رخ از احباب

به هرسو که با تیغ بشتافتی کشیدی به کام آنچه دریافتی

هرگز نتافتی چو مه اندر شب کسی کش همچو روز از آن رخ روشن نساختی