بیقراری

پس از نالیدن و فریاد و زاری بدو گفتم ز روی بیقراری

از روی نگار همچو مویش سودا زدگان بیقراریم

گندم ز بیقراری ما از برای نان خندید آنقدر که شکم بر زمین نهاد!

ز بیقراری هجران رسد نوید وصالم در امید بود دیده ای که خواب ندارد

قسمتی در خور هرکس چو ز اول دادند بیقراری به من و خواب به مخمل دادند

بیقراری ز رگ جان حریصان نرود بر سر گنج بود مار و همان تاب خورد

درون سینه کند سیر، بر مجنون را ز بیقراری وحشت دلی که صحرایی است

دوش کز هر شب قرارش با تغافل بیش بود بود ما را هم زهر شب بیقراری بیش‌تر

نیست از شوق رهایی بیقراریهای من بهر مردن دست وپا چون مرغ بسمل می زنم

بیقراریش از غم هجران بیشتر گشته زاند م هجران