بیحاصل

زاهد از خشکی سراب وادی بیحاصلیست طعنه ها دارد بدریا هر که دامانش ترست

گرچه از داغ تو سوزد دل بیحاصل من نزنم دم که کسی بو نبرد از دل من

کمال خسته دل و نامراد و بیحاصل چه باشد ار به مرادی رسد ز دولت دوست

در نسخهٔ بیحاصل هستی چه توان خواند زان خط‌که غبار ‌نفسش زبر و زبر شد

سر آمد عمر بیحاصل نشد پیموده یک منزل میان راه هم خر مرده و هم بار افتاده

هر علم که در مدرسه آموخته بودم جز عشق تو بیحاصلی و بی ثمری بود

جلوه در کار است غفلت چند ای بیحاصلان چشم خواب‌آلود خود را یک دو مژگان پا زنید

سوخت در عشق بتان خجلت بیحاصلیم آتشین گریه ام از گل عرق بید گرفت

ای بیخبر از صحبت جاوید قناعت مستسقی بیحاصلی آب‌گهر شو

ز بیحاصلی گر نخواهد بطبع هنرمند را بیهنر عار نیست