ستنبه

گبر دیدی کو پی سگ می‌رود سخرهٔ دیو ستنبه می‌شود

چه باشی ایمن ازین خفته در نخیز که هست ستنبه شیری نعمت شکار عمر شکر

ملک گفت: اعتماد ما از تو برخاست. گفت: چهار کس را اهلیت اعتماد نتواند بود: دزدی مقتحم‌؛ حشم ستنبه‌؛ فحاش آزرده‌؛ اندک عقلی نادان.

از این ده ستنبه کدام است؟ گفت نه خرسند گفتا و با کینه جفت

نوم عالم از عبادت به بود آنچنان علمی که مستنبه بود

کشته دیو ستنبه را از تاب گوهر چتر او به جای شهاب

گرفتش دایه و گفتش چه بودت ستنبه دیو بد خو چه نمودت

ستنبه دیو مهر آمد به جنگش بزد بر دلش زهر آلوده چنگش

گویند ابراهیم دَوْحه با ابراهیمِ سِتَنْبه اندر بادیه شد، ابراهیم ستنبه ابراهیم دوحه را گفت علایقها که با تو است بینداز گفت همه بینداختم مگر دیناری ابراهیم گفت سرّ من مشغول مکن هرچه داری بینداز گفت آن دینار نیز بینداختم گفت هرچه داری همه بینداز گفت مرا یاد آمد که با من دوالهاء نعلین بود همه بیفکندم و هرگه که مرا دوالی بایستی اندر پیش خویش بیافتمی، ابراهیم ستنبه گفت هر که با خدای بصدق رود چنین باشد.

ستنبه دیو بر وی زود دارد همیشه چشم او را کور دارد