سعد

مکن که روز جمالت سر آید ار سعدی شبی به دست دعا دامن سحر گیرد

آه سعدی اثر کند در کوه نکند در تو سنگدل اثری

میرسد ز اجرام سعد و تا ابد خواهد رسید از سعاداتش هدایا و ز کراماتش تحف

بخت کیان مانک است سعد فلک مانکی است من ز پی فال سعد مانکیم مانکی

قلم است این به دست سعدی در یا هزار آستین در دری

ز اخترم نظری سعد در رَه است که دوش میان ماه و رخِ یارِ من مُقابله بود

ز سعدان یکی نعره از شوق خاست که آن کشت‌ها دید از چپ و راست

به فال فرخ باز آمدی به حمدالله به طالعی که زسعد فلک برآمد عو

گاه مسعود بود ذات وی از سعد شرف گاه منحوس بود جرم وی از نحس وبال