ستر

زن آن خاکستر از کشتی بینداخت چو مردان خویشتن را جامهٔ ساخت

چو آگاه شد زآن سپاه قباد همی هر یکی گام پستر نهاد

فلک که بر سر عالم رواست فرمانش ز حدّ طاعت او پای ز استر نبرد

دامنم، ز اشک غم تر باشد خارم ای گل، بستر باشد

من بستر برف و بالش یخ دارم خاکستر و یخ پیشگه و بخ دارم

بر بنا گوشت کشد زلف سیه خود را دراز همچو هندوی برهنه کش بود بستر سفید

نه مرا بستر لعل است شب اندر ته پهلو که ز خون مژه بسته جگر ته به ته است این

که درین گلشن بهشت آیین باد گسترده تا به روز شمار،

بگسترد کافور بر جای مشک گل ارغوان شد به پالیز خشک