درازدست

چمن و بهار خرم، طرب و نشاط و مستی صنم و جمال خوبش، قدح و درازدستی

ای هست کن اساس هستی کوته ز درت درازدستی

مستعمره‌نشین‌های یونانی مگارا در سال ۶۶۷ قبل از میلاد این شهر را بنا نهادند و به افتخار پادشاه خود بیزانس نام آن را بیزانتیوم نهادند. در زمان جنگ‌های میان امپراتوری هخامنشی ایرانیان به رهبری داریوش بزرگ در خلال جنگ‌هایشان با یونانیان شهر بیزانس را به تصرف خود درآوردند که تا پایان زمان سلطنت اردشیر درازدست همچنان در اختیار ایرانیان باقی‌ماند و ایرانیان تا سال ۱۹۶ که امپراتوری روم بر این شهر تسلط یافت، بر بیزانس حکومت می‌کردند.

به ره وفا برآید چه ز بخت کوته ما؟ مژهٔ تو گر به دلها نکند درازدستی

در دامن شب آویزچون بسته گشت کارت کاین جادرازدستی ترک ادب نباشد

بر ما درازدستی زلف تو از قضاست این تنگ باری لب لعل تو از کجاست؟

جز دام تو نیست کفر و ایمان یا رب که چه بس درازدستی

استویداد را کمندی باشد که بدان قربانی خود را به دام می اندازد و با دست زدن بدو، قربانی را در خواب کند و آن گاه بوشاسب درازدست آید.

کمند زلف تو با آن درازدستها چو خال یک گره از پیچ وتاب خواهد شد

زنهار! مکن درازدستی با طرهٔ او چه کار داری؟

با زلفِ بتان درازدستی کم کن بت را چه گنه تو بت پرستی کم کن

درازدستی آه مرا به لطف ببخش عنان جور و ستم را اگر نمی گیری