خون سیاوش

چو باز آمدی از دم می فروش شب عید خون سیاوش بجوش

ز ابر دست تو، زرین کیارست گر از خون سیاوش، رست روین

باده چون خون سیاوش ده که کاوس بهار آتش اندر خیمه افراسیاب انداخته

ترک چشمش بخورد خون سیاوش چون می مژه‌اش چاک‌زن پهلوی دارا بودی

بر آن باره بگریست یکسر سپاه ز خون سیاوش که بد بیگناه

به بیداد خون سیاوش بریخت بدین مرز باران آتش ببیخت

از لعل لبت خون سیاوش چکید زان خون سیاوش دلم جوش آمد

که خون سیاوش ز افراسیاب بخواهم بدین کینه گیرم شتاب

ز خون سیاوش به افراسیاب چه سودست از داد سر برمتاب

نگه کن که خون سیاوش که ریخت چنین آتش کین بما بر که بیخت