خضرت

گو زرد از خزان فنا شو که هیچ بار جز بار دی ندید کس از چرخ اخضرت

لبش به حلقهٔ آغوش خط بدان ماند که خضرتنگ به برمی‌کشد مسیحا را

در ظلمت اگر صحبت خضرت ندهد دست موقوف لب چشمه ی حیوان نتوان بود

تشنگان وادی امید را ترکن لبی ای‌که‌جوش‌چشمهٔ‌خضرت‌به‌چاه‌غبغب است

خضرت چرا نخوانم کآب حیات خوردی پیشت چرا نمیرم چون یار یار گشتی

چند مرادت ز فقر، کشف و کرامات چند چون خضرت آشناست، چشمه حیوان طلب

لاف فرزندی نیارم زد درین خضرت ولیک خدمتی کردم ز حضرت خلعتی بیرون فرست

یافته از تو نَضرت و خضرت باغ مینو و راغ مینا فام

خضرت و طراوت در باغ جهان به میامن الطاف او ساری، و آب حیات در نهر دهر به برکات انفاس او جاری. چمن جهان به سرو قد و گل روی او مزین، و انجمن جهانیان به شمع جمال و آفتاب بی‏زوال او روشن. اگر یک دم در روی زمین نباشد سلسله زمان از هم بپاشد، و اگر یک نفس زمان از او خالی بماند، زمین اهلش را فرو برد.