حرف گیر

حرف گیرانی که خط ظلمشان بودی روان ملکشان ناگاه چون اعراب شد زیر و زبر

ولی تا قوی دست شد پشت من نشد حرف گیر کس انگشت من

زبان همه حرف گیران ببست که حرفی بدش بر نیامد ز دست

یکی پند گیرد، دگر ناپسند نپردازد از حرف گیرد به پند

در مبارز خانهٔ معنی زبان تیر او بر گلوی حرف گیران نوک خنجر می‌نهاد

چو حرفم برآید درست از قلم مرا از همه حرف گیران چه غم؟

نبود حدیث مستان ز گزند حشو خالی نخورند چون نزاری غم ریش حرف گیران

قلم در‌کش به حرف دست سایم که دست حرف گیران را نشایم

خدایا پرده‌ای بر عیب من کش زبان حرف گیران در دهن کش

خدایا حرف گیران در کمینند حصاری ده که حرفم را نه بینند