حراق

در سفال خم آتشی است که هست عقل حراق او و روح شرار

ثمّ قرأ ابو عبیدة احدرواة: و هذا الخبر أَنْ بُورِکَ مَنْ فِی النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَها، وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ و القول الثانی انّها کانت نورا مضیئا من غیر احراق، لانّها کانت متضرّمة فی شجرة خضراء. و جاء فی التفسیر انّها کلّما ازدادت تضرّما ازدادت الشجرة خضرة، و کانت سمرة. قال المفسّرون: کانت النّار نوره عزّ و جلّ، و انّما ذکر بلفظ النّار لانّ موسی حسبه نارا و العرب تضع احدهما موضع الآخر وَ مَنْ حَوْلَها یعنی الملائکة وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ هذا ایضا من جملة ما نودی، و انّه سبحانه نزّه نفسه عمّا لا یلیق به. و قیل انّه کلام موسی لمّا دهاه الامر العظیم.

با نسیم کرمش نار نماید ترطیب با سموم سخطش آب نماید احراق

ای به گه امتحان ز آتش شمشیر تو گنبد حراقه رنگ سوخته حراقه‌وار

ز آتشی کافتاد از حراق شب شمع در صحرای جان برکرد صبح

خنگ او ننگ صرصر از تعجیل تیغ او رشک دوزخ از احراق

دو صد رقعه بالای هم دوخته ز حراق و او در میان سوخته

در برمن از غم آن آتشین رخ سوخت دل چون غمش سوزنده تر ز آتش دلم حراق بود

اندر دل و جان و جگرت محنت دنیا چون آتش سوزنده در افتاد به حراق

چون همی حراقه جنبانید او می‌کشیدند اهل هنگامه گلو