جاروبی

کیست‌کز راه تو چون خاشاک بردارد مرا شعله جاروبی‌کند تا پاک بردارد مرا

باز آن جاروب را ز آتش بسوخت گفت کز آتش تو جاروبی برآر

ساز جاروبی ز عشق ای مرد کار خانۀ دل را بروب از هر غبار

آتش عشقش چو سوزد عقل را باز جاروبی ز عشق آید به کار

یا سرکشی سپهر را سرکوبی یا خار و خس زمانه را جاروبی

گفت جاروبی ندارم در دکان گفت بس بس این مضاحک را بمان

پس بگویی خواجه جاروبی بیار تا بجویم زر خود را در غبار

یا پست و بلند دهر را سرکوبی یا خار و خس زمانه را جاروبی

گفت: رسد، ولکن طغاری و جاروبی ساخته ام، چون چیزی بدین جانب آید آن را بردارم و بشویم.

داد جاروبی به دستم آن نگار گفت کز دریا برانگیزان غبار