ه

هیچ اکسیر به تأثیر محبت نرسد کفر آوردم و در عشق تو ایمان کردم

شعر گفتن به کیش من در هجو هتک ناموس حضرت سخن است

آن روی و قد بوده چو گلنار و ناردان با رنگ زعفران شده با ضعف خیزران

زان وقت باز عکس خیال جمال دوست تا چشم باز کرد به پیشش برایستاد

سیارۀ سرشک پدید آمد از شفق خورشید باصره چو فرو رفت در حجاب

بهر تعمیر گهر گرد یتیمی لایق است از غبار خاکساری ها عمارت کن مرا

به هر اراده که داری رسی به مطلب دل ز هر دلی گذری گرددت دعا حافظ

جز بپیروزی نتابد بر همایون چتر تو آفتاب از خیمه پیروزه رنگ بی طناب

چون در آوردیم به جور از پای به چه از دست من به فریادی

ما را بجهان گوشه ابروی تو بس در مزرع جان، خوشه از موی تو بس