فش

ز انقلاب جهان بی‌بران نمی‌لرزند که هر چه میوه ندارد نمی‌فشانندش

باده اگر نمی‌دهی خون مرا به جام کن مرهم اگر نمی‌نهی، زخم مرا نمک فشان

از ایشان برگشاد این در بیک بار از آنی گوهر افشان تو در اسرار

باد می آرد ز زلفش هر نفس بوی وفا نیک می آرد ولی نتوان گره بر باد بست

پیش چراغ اجر مصیبت، ز بی تهی بر سر چو باد خاک میفشان و دم مزن