فسار

چه گویم کسی را که ابلیس گمره کشیده‌است از راه یک سو فسارش؟

زاهد چو به گردن افکنی گاه نماز شاره میزر چو خر سر افسار دراز

از هر طرف جبینت گل میکشد نمو دارد از آن بدست، گل افسار شاخسار

مرا ز کین خران باک نیست زانکه بود سه گز فسار و دو چنبر چدار چارهٔ خر

کشی ز روم به خوارزم بت‌پرستان را فسار بر سر و بر دست بسته پالاهنگ

در روزگار بخت تورا مرکبی شود سازد ز ماه زین و ز پروین فسار خویش

اندر خور افسر شود از علم به تعلیم آن سر که ز بس جهل سزاوار فسار است

خر من برکشد افسار و جَهَد بر خر او محشر خر که شنیدی تو پدیدار کنم

ازیرا سزا نیست اسرار حکمت مر این بی‌فساران بی‌رهبران را

مداح غیر من نسزد مجلس تو را ناید به هیچ حال ز افسار افسری