غنودن

غنودند آرام جستند خواب چنین تا بر آمد ز کوه آفتاب

از این مرز ما را بباید گذشت نباید غنودن بدین کوه و دشت

ساقی چو توی کفر بُوَد بودنِ هشیار وان شب که توی ماه حرام است غنودن

به اندیشه‌هائی چنین هولناک دو لشگر غنودند با ترس و باک

همه یاران بنزلگه غنودند تو با این دیو رهزن همعنانی

به هم دوستان را غنودن‌کجاست دو مغزی به هر جنس بادام نیست

عبرت نگهان را به تماشاگه هستی بیدل مژه بر دیده‌ گران‌ گشت غنودند

ز بیم تیغ تو شیران شرزه وقت غنودن گشاده چشم بخواب اندرون شوند چو ارنب

همی شکستن تو خواست خویشتن بشکست همی غنودن تو خواست خویشتن بغنود

خوابست وجه همت آواره بینشان محو رخ ترا به غنودن چه احتیاج