غریو

دی غریوان شدم به سوی وثاق بر وصال اختیار کرده فراق

از بس غریو و هلهله‌، ‌گویی میان جمع نایب حسین را به سر دار می‌کشند

کجا رفت بر گو ستیزنده دیو که بر جانتان اوفتاده غریو

فتادند بر خاک و پیچان شدند از آن کار هر دو غریوان شدند

که بانگی برآمد غریوان چو ابر که لرزید از آن نعره در پیشه ببر

کرد مأمون سعی و آوردش بریو خود برآورد از محبّانش غریو

بروز معرکه کز های و هوی کینه کشان فضای رز مگه آید پر از غریو و غژن

غریوان کوس محمودی چو رعد از ابر نیسانی سپاه گرد بر گردش چو ابری کش بلا باران

شد کلک سر برهنه غریوان و ابروار حنّانه وار قامت منبر خمیده شد

خروشی شنیدند از آن کوهسار غریوان مردان درون حصار