غرار

کودکان را حرص می‌آرد غرار تا شوند از ذوق دل دامن‌سوار

غره غرار تر از صورت خوبان فرنگ طرّه طرارتر از طینت افغان فراه

ز تلخکامی فرقت بکوی باده فروش اگر قرار گرفتم بمی غراره کنم

اگر چه آن دل پاکت دریغ است که بندی در مهمات غرارت

تو چه دانی ای غرارهٔ پر حسد منت او را خدا هم می‌کشد

اینک از غرهٔ غرارگره بازگشای که بر آن طرهٔ طرارگره اولی‌تر

گفت در بیعی که ترسی از غرار شرط کن سه روز خود را اختیار

غراره بود بر دیوار بالا نشسته دیدبان بر چرخ والا

آن نفس فریبنده که غرست و غرورست هین عشق بر آن غره غرار مدارید

شب از پی پیاله و روز از پی خمار این در جوار حیله و آن در غراره شد