غرابت

ز ذوق عشق چو خالی بود سخن جامی چه سود جودت لفظ و غرابت معنی

مرا حدیث شکفتی است در کمال غرابت که از گدای طریقت بشه رسید مهابت

حیرانم ز غرابت ذات شریف تو این جوهر لطیف، نه بحری، نه کانی است

فانی چو غریب آمده در بحر معانی نبود عجب اندر سخنش رنگ غرابت

مرا غرابت این مژده چون تب سودا نفس نفس به صد اندیشه سرگردان سازد

ای کاخ همایون که در اقلیم عقابی یارب نفتد ولوله وای غرابت

و از این گفت داوود (ع) که از من چنان بترس که از شیر غران ترسی که شیر اگر هلاک کند باک ندارد و نه به سبب جنایت تو کند، ولکن سلطانی شیری وی حکم کند و اگر دست بدارد نه از شفقت و غرابت بود که با تو دارد ولیکن از بی وزنی تو باشد نزدیک وی و هرکه این صفات از حق تعالی بدانست ممکن نبود که از خوف خالی بود.

به خویش گر نرسی آنقدر غرابت نیست که سرکشیده‌ای از کارگاه صنع بدیع

از دل همه روزه در غرابت افتند وز بد همه ساله در ملامت باشند

بر مسلم این ستم نکند هیچ کافری گیرم غرابتی به پیمبر نداشتی