ظلیم

ز ظالمان بدهد داد خلق و بستاند که ظالم آتش سوزان فرو برد چو ظلیم

به گاه گشتن جولان کند به حلقه نون به کوه همچو گوزن و به دشت همچو ظلیم

که داند حرفراشأنی عظیم است بنا موقع شد ار صرف آن ظلیم است

کامران باش و می لعل خور و دشمن را گو همی خور شب و روز آتش سوزان چو ظلیم

بدار دنیا چون برفروخت آتش ظلم سکار آن بجهنم همی خورد چو ظلیم

هر که اورا بستاید بنسوزد دهنش ور دهن پر کنداز آتش مانند ظلیم

که همی دهر بیوباردمان خرد و بزرگ و آهن تافته از گوشت نداند چو ظلیم

بر آب همچون کشتی و بر هوا چون باد به کوه همچو گوزن و به دشت همچو ظلیم

الظلیمه الظلیمه صیحه زن ورد لبش از حرم اهل حرم یک سر بدور مرکبش

به سم عنا و عذاب است بر حدید و حجر به تک عقوبت و ظلم است بر عقاب و ظلیم