طرف

برون آمد ز طرف هفت پرده بنامیزد رخی هر هفت کرده

طرف کلاه کج کن و بند کمر ببند پائی بکوب و دست بزن کاسه‌ای بدار

از تو چشمم چو غطت کی طرف مه باشد با خیال تو کرا در دل من ره باشد

چو مهر بر طرف آسمان قصر بتاب چو سرو در کنف بوستان عدل ببال

در گوش تو از حلقه زر گوئی هست آویخته ماه نو ز طرف خورشید

با این همه بهر دیدنت چون نرگس از هر طرفی که بنگری چشم بود

هر طرف من ترا همیرانم نیست از مرکبت جدا رانم

زلف تو هر طرف کشان دل بقفای او دوان منکه بخود نمیروم گو نکشد کمند من

گه گه گذرد سرو قدت بر گذر چشم میلی که قدت را طرف ماست همین است

چشم بیمار تو پرهیز که می کرد ز می می فتد هر طرفی، مست و خراب است امروز