طب سنتی

معنی کلمه طب سنتی در دانشنامه عمومی

طب سنتی شامل جنبه های پزشکی در دانش سنتی است که در جوامع گوناگون و در نسل های مختلف پیش از دوران پزشکی مدرن شکل گرفته است. طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ، طب سنتی «مجموعه ای است از دانسته ها، مهارت ها و اعمال که بر پایهٔ نظریه ها، باورها و تجربه های بومی فرهنگ های مختلف است، خواه قابل شرح باشد یا نباشد، که در بهداشت و نیز پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری های جسمی و ذهنی مورد استفاده قرار می گرفتند». یکی از راه های مستندسازی درمان های طب سنتی، «پزشکی مبتنی بر شواهد» می باشد.
در برخی از کشورهای آسیایی و آفریقایی، تا ۸۰٪ از مردم نیازهای اولیهٔ بهداشتی خود را از طریق طب سنتی برطرف می کنند. زمانی که از طب سنتی خارج از فرهنگ سنتی استفاده می شود، آن را «پزشکی جایگزین» در نظر می گیرند.
برخی از انواع طب سنتی مورد استفاده در سراسر دنیا عبارتند از: طب سنتی چین، طب سنتی کره ای، طب سنتی آفریقایی، طب ایران باستان، طب سنتی ایرانی، آیورودا و طب سنتی اروپایی. رشته های علمی که به مطالعهٔ طب سنتی می پردازند عبارتند از گیاه درمانی، اتنومدیسین، مردم گیاه شناسی و انسان شناسی پزشکی.
سازمان جهانی بهداشت خاطر نشان می کند که «استفادهٔ نادرست از داروها و روش های سنتی می تواند اثرات منفی یا خطرناکی داشته باشد» و «تحقیقات بعدی لازم است تا اثربخشی و ایمنی داروها و روش های مورد استفاده در برخی از طب های سنتی تأیید گردد. » سازمان جهانی بهداشت یک استراتژی ۹ ساله برای حمایت از کشورهای عضو دارد که از نقش مثبت و سازنده طب سنتی در جوامع اطمینان حاصل گردد.
اگرچه ۱۳۰ کشور در مورد داروها و تجویزهای طب سنتی مقررات دارند، اما خطرات ناشی از استفاده از آنها وجود دارد ( به عنوان مثال، بیماری مزمن زئونوز، عمدتاً به دلیل اینکه برخی از داروهای طب سنتی هنوز از مواد حیوانی استفاده می کنند در انسان ایجاد می شود. ) . اغلب تصور می شود که به دلیل طبیعی بودن داروهای فرض شده، آنها بی خطر هستند، اما اقدامات احتیاطی متعددی با استفاده از داروهای گیاهی همراه است.
حیوانات در حال انقراض، مانند چشم گرد تنبل، گاهی برای تهیه داروهای سنتی کشته می شوند.
باله های کوسه در طب سنتی نیز مورد استفاده قرار گرفته اند و اگرچه اثربخشی آنها اثبات نشده است، اما به جمعیت کوسه ها و اکوسیستم آنها آسیب می رساند.

معنی کلمه طب سنتی در دانشنامه آزاد فارسی

طب سنّتی
جا انداختن بازوی شکسته در قدیم
طب سنتی، لفظاً به معنی طب عادی مردم کوچه و بازار یا پزشکی توده است که به نام های «طب زکاء» و «طب العَجائز» هم معروف بوده و امروزه «طب جایگزین» نیز نامیده می شود. این طب به سعی مردم مصر، سوریه، عراق، ایران و شبه قاره هند تدوین شد و تا قرن ۱۹ از رواج برخوردار بود. این طب را گاهی «طب فارس» هم می نامند. زیرا بسیاری از استادان چیره دست آن اهل ایران بوده اند. انسان مدت های مدیدی برای درمان بیماری ها به سحر و جادو پناه می برد و سپس براساس برخی تجارب، عقاقیر و نباتات را به کار برد. تلاش های حکیمانی از یونان، مصر، روم و ایران در این میان نقش بسزایی داشت. از دیرباز یعنی از دوران هخامنشیان دانش ایرانیان به گیاهان دارویی زبانزد ملل دیگر بوده و در عصر ساسانیان حتی نام برخی از داروها از زبان پهلوی وارد زبان یونانی شد. مراکز اصلی پزشکی به شمار می رفت، بدون شک جندی شاپور بزرگ ترین مرکز پزشکی جهان بود که در آن سنن طب ایرانی و هندی هم فراهم شد. ترجمه آثار غیر عربی توسط خاندان بختیشوع، حنین بن اسحاق و همکارانش، و قسطا بن لوقا و دیگران کمک بسزایی در امتزاج طب ایرانی و اسلامی با طب دیگر ملل داشت. از پزشکان نام آوری که در شهرت جهانگیر طب ایرانی و اسلامی نقش بسزایی داشتند می توان به رازی، مجوسی، ربن طبری و نام آوری همچون ابن سینا اشاره کرد. طب سنتی ایران از مبانی زیر ریشه گرفته است: ۱. اساطیر طب ایران باستان که نمونه های آن دربارۀ جمشید، در اشعار فردوسی موجود است و در عقاید زردشتیان نیز به آن اشاره شده است. ۲. طب شرقی که به احتمال زیاد از فلسفه ها و مکاتیب چینی ـ هندی سرچشمه گرفته و از راه شبه جزیرۀ هند و آسیای مرکزی یعنی از طرف شرق و شمال به ایران وارد شد. ۳. طب قدیم فلات ایران بر مبنای تعالیم زردشت و اوستا. ۴. طب بین النهرین که از راه تمدن ملل مختلف سومری، کلدانی، آکدی، عیلامی، آشوری، بابلی، سریانی و غیره یعنی از طرف مغرب و جنوب غربی به ایران پا نهاد. ۵. طب مصری که از طرف غرب و جنوب غرب و از طریق گسترش فتوحات هخامنشی به ایران آمد. ۶. طب یونانی که از ابتدا از طریق فتوحات اسکندر مقدونی و سپس گسترش اسلام وارد شد. ۷. طب معروف به طب عوام یا طب شفاهی که از تجارب توده مردم در طی قرون و اعصار به دست آمده و دهان به دهان نقل و عملی شده است. ۸. طب اسلامی که از فرهنگ و آیین بهزیستی اسلامی مایه گرفته است، مخصوصاً طب شیعی که از زمان صفویه به بعد گسترش یافته است. طب سنتی ایران از اصول خاصی پیروی می کند ازجمله اعتقاد به صفات چهارگانه «حرارت، برودت، رطوبت، و یبوست» که دو به دو ضد یکدیگرند و اساس ساختمان جهان را تشکیل می دهند و آن ها را طبیعت می نامند، از امتزاج دو به دوی طبایع چهارگانه، طبایع عناصر و اجسام به وجود می آید. عناصر چهارگانه که دارای این طبایع هستند عبارت اند از: «آتش» دارای صفت گرمی و خشکی؛ «هوا» دارای صفت گرمی و تری؛ «آب» دارای صفت سردی و تری؛ «خاک» دارای صفت سردی و خشکی. هر جسم دارای سه «مرتبه» یا «کون» شامل جسد، نفس و روح است و خود ارواح نیز چهار دسته اند: جمادی، نباتی، حیوانی و انسانی. مزاج نیز از دیگر مبانی طب سنتی است که مقصود از آن ترکیب و صفات عناصر است که قابل تفکیک نباشد و کیفیت جدیدی به وجود آورند و همین ترکیب است که صورت مشخصی به ماده می دهد. اعتقاد به وجود اخلاط نیز از مهم ترین ارکان طب سنتی است. خلط، جسم تر و سیالی است که از استحاله و دگرگونی خوراک در بدن انسان پدید می آید و در بدن در گردش است و آن ها را با نام های صفرا یا زردآب، دم یا خون، بلغم یا خون سفید و سودا یا زردآب سوخته نامند. اعتقاد به وحدت و پیوند بین جوانب مختلف انسان باعث شده است که طب از دیرباز نه یک فن بلکه نوعی روش زندگی باشد. این سنت دیرین، پزشک را دانشمندی می داند که در برانگیختن توجه و اعتماد بیمار به خود تواناست و ایمان و اعتقاد به اصول اخلاقی حرفه پزشکی با وجود او عجین شده است. به همین دلیل در طب سنتی ایران پزشک لزوماً باید «حکیم» می بود.

معنی کلمه طب سنتی در ویکی واژه

طب‌سنتی
طب سنتی مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پایه نظریه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف، مقابل طب مدرن.

جملاتی از کاربرد کلمه طب سنتی

محمد حسین، پدر مرتضی مطهری از شخصیت‌های مورد توجه در روستای فریمان بوده‌است. پدر مطهری از شاگردان آخوند خراسانی بوده‌است. پدر مطهری در سال ۱۳۵۰ شمسی در سن ۱۰۱ سالگی فوت کرد. گفته می‌شود که مادر وی اطلاعاتی دربارهٔ طب سنتی داشت و به معالجه زنان روستای فریمان می‌پرداخته‌است. مطهری از پدر خود با عنوان طبیب روحانی و از مادرش با عنوان طبیب جسمانی یاد کرده‌است.

میوه‌ها هم در طب سنتی چین مورد استفاده قرار می‌گیرد.

می‌توان گفت که سال‌های ۱۳۳۵ تا دهه ۱۳۶۰ خورشیدی از پربارترین دوران زندگی او محسوب می‌شود: در این مدت از یک طرف به عنوان استاد پزشکی، طب مدرن را آموزش می‌دهد و از طرف دیگر به عنوان پژوهشگر و حکیم اسلامی به تحقیق در مورد طب سنتی و طب گیاهی پرداخته و پس از چندی به ریاست مؤسسه تحقیقات طب سنتی دانشگاه اصفهان انتخاب می‌شود. از سال ۱۳۶۰ به بعد او از دانشکده علوم پزشکی بازنشسته می‌شود و از ۱۳۶۹ عضو برجسته و دائمی فرهنگستان علوم منصوب می‌شود. تا هشتاد سالگی به مداوای بیماران خود در مطب ادامه می دهد.

اویار سلام زرد در بیشتر نقاط ایران می‌روید. ریشه‌ها و ریزوم‌های این گیاه به صورت ترکیب با سایر گیاهان به منظور تقویت اعصاب و ضد نفخ به کار می‌رود. از ریزوم‌های آن نیز در طب سنتی جهت کاهش گلوکز و چربی خون استفاده می‌شود

الیگومنوره به خودی خود بیماری جدی نیست و داروهای هورمونی درمان رایج این اختلال است. در کنار درمان دارویی اصلاح سبک زندگی، اصلاح الگوی غذایی، تنظیم خواب و بیداری و ورزش نیز اهمیت دارد. در طب سنتی هم مصرف داروهای گیاهی تنظیم کننده قاعدگی مانند گیاه پنج انگشت، پونه و رازیانه توصیه می‌شود

این ماده بر مبنی داشتن حق تمامی مردم و برخوردار بودن از بلندترین معیارها صحت فیزیکی و روانی قابل حصول (حق بر سلامتی) را بیان کرده و شامل عناصر خاصی همچون اشاراتی به طب سنتی است.