ضیم

نه من راضیم از تو نی مادرت ز بد بدتر آید همی بر سرت

مستمع الست شد پای دوان و مست شد نیست بد او و هست شد لاله و بید و ضیمران

به بوسی از لب او راضیم و آن بی رحم به جان و دین و دل از ما نمی شود خشنود

نه با رنگ او بایدت رنگ گل نه با بوی او نرگس و ضیمران

شبرنک را ز خرمن مه چون دهی قضیم سازد قضاش آخری از کهکشان چرخ

ارغوان، یا که طلعت جانان، ضیمران، یا که خط دلدار است؟

یار من گویند آنجا گاه گاهی بگذرد راضیم گر در دلش از بعد ماهی بگذرد

جز همین میلی که دارد سوی آن خاصه در وقت بهار و ضیمران

من نه آن یارم که دارم پیش تو خود را عزیز راضیم، خواهی عزیزم دار و خواهی خوار دار

به خاک بوس درش راضیم که باشد دل که با لبش هوس عشق باختن دارد