ضرب

تا چند فروغی را مجروح توان دیدن یا مرهم زخمی کن یا ضربت محکم زن

خویشتن را وانمودن زندگی است ضرب خود را آزمودن زندگیست

شکست از ضرب گرز آهنین مشت کمان را قبضه، یعنی مهره ی پشت

نگاه می کنم اندر سرای ضرب وجود بجز که نقد وفای تو بر عیار نماند

ضربت عشق با فرید آن کرد که ندانم که صد کتاره کند

چو مار افعی بر خویشتن همی پیچید ز بیم ضربت آن مار پیکر آتش و آب

همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش تو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم

دستور طبیبست که بشناسد رگ را چون با ضربان باشد و چون بی‌ضربانست

ور ضربتش زنی که نهد دست بر زمین فورا بنا به جفت و لگد پشت هم کند

شده شاخ در باغ زرد و نوان مگر حمله و ضربت شاه دید