صرف

خضر بافسوس همی گفت و رفت حیف که صرف تو نشد روزگار

گیتی همه را در عدم صرف بدیدم نفی همه را صورت اثبات تو بودی

عمرم نمی‌شد صرف خود، گر زود می‌آمد غمت بر شاخ چون ماند گلی، گردد نثار خویشتن

به هر جا پا بیفشردم ز وحشت صرفه‌ کم بردم نگین نقشم‌،‌ گشاد بال و پر دارد نشست من

نما پس صرف در موقع سخن را به بند از حرف بی‌معنی دهن را

نورم ونار و ظلمتم وحدت صرف و کثرتم بحر محیط رحمتم، من نه منم، نه من منم

اندکی صرفه بکن از خواب و خور ارمغان بهر ملاقاتش ببر

عمر در خدمت او صرف شد و یار هنوز پرسد احوال مرا از دگران کاین چه کس است

ز بس صرف ادب پیمایی عجز است احوالم به رنگ خامه لغزشهای مژگان ‌کرده پامالم

ندارد صرفه ای معشوق را هشیار گرداندن وگرنه غنچه را بلبل دل بیدار می سازد