صبوحی

جایی که دهد پیر مغان جام صبوحی عذریست تو را توبه، که بدتر ز گناه است

ببین هم‌چون لبت خندان رخ صبح بده چون اشک من جام صبوحی

بی هیچ شک نشاط صبوحی کند به‌گاه دانی چه کن و گرچه تو دانی خود این قدر

شاهد سرمست من صبح درآمد ز خواب کرد صراحی طلب، دید صبوحی صواب

با شرف چون یاد ازو می‌آیدم یک صبوحی آرزو می‌آیدم

دل نه امروز از صفا فال صبوحی می‌زند در کدورت نیز این آیینه عیش شام داشت

برخیز اگر هوای صبوحیست ایگلت حاجت بصبح نیست تو خود آفتاب شو

دوش عزم شراب می‌کردند بصبوحی شتاب می‌کردند

یکبار صبوحی زده از خانه برون آی چون صبح قیامت همه عالم بخروش آر

صبوحی گناهست در پای سرو ولی راستی را گناهی خوشست