سنگریزه

ما را فکند حادثه‌ای، ورنه هیچگاه گوهر چو سنگریزه نیفتد به برزنی

و هرون الرشید را یکی از بزرگان دید که در عرفات پای برهنه و سر برهنه بر زیر سنگریزه ایستاده بود و دست برداشته می گفت، «بارخدایا! تو تویی و من منم. کار من آن است که هر زمان به سر گناه شوم. و کار تو آن که هر زمان به سر مغفرت شوی. بر من رحمت کن.» بزرگان گفتند، «بنگرید که جبار زمین پیش جبار هفت آسمان و زمین چه زاری می کند.»

روزی به جای لعل و گهر سنگریزه‌ای بردم به زرگری که بر انگشتری نهد

بر کنارش خشت پخته رشگ یاقوتست و لعل در میانش سنگریزه غیرت در خوشاب

زرگر ز من ستاند و بر او خیره بنگریست وآنگه به خنده گفت که این سنگریزه چیست؟

بر سنگریزه‌هایت چون می‌کنم سلامی آید به گوش جانم بی‌صوت مرحبایی

خود سنگریزه‌کیست‌که بی‌معجز رسول گوید سخن چو مرد سخن‌سنج هوشیار

بروز از بر سر آفتاب چون آتش بزیر پای بشب سنگریزه چون پیکان

عرضه کردم سنگریزه پیش در شاهوار کاسه ئی پهلوی جام جم نهادم از سفال

هر کجا می شد از یسار و یمین بود پر سنگریزه روی زمین